04-01-2016 21:33

Een Lapinporrowatte? 

Okay, je hebt de keuze gemaakt. En nu? Eerst maar eens leren die naam uit te spreken. In het

begin zeg je gewoon tegen iedereen dat je een herdershond uit Lapland hebt (en zeker geen

Husky), daarna wordt het een Laplandse herder, en dan, na een tijdje wordt het een

Lapinporokoira, toch een vreemde taal dat Fins.

Gelukkig is het niet nodig om Finse websites over het ras te vertalen naar het Hollands, omdat er

tegenwoordig bij de diverse fokkers, onze vereniging en in tijdschriften, boeken en op het internet

heel veel informatie te vinden is over onze honden. Gebaseerd op al deze informatie, heb je

waarschijnlijk de keuze gemaakt voor dit ras, want je weet nu wat je kan verwachten wat betreft

het  karakter van de hond, wat je allemaal wel of niet met een Lap kunt doen en hoe ze er uit

horen te zien enzovoort.

Toen ik voor het eerst een lapinporokoira zag, was mijn eerste gedachte: Wat een kleine

herdershondjes! Ik had afgesproken met Hans en Anita Stegehuis (destijds ‘hofleveranciers’ van

ons ras ;). Ik kwam op een vrijdagmiddag met zoontje van 4 en neefje van 11 om hun honden te

bewonderen. Wat zijn ze klein dacht ik. Toch was de schofthoogte van alle teven ruim boven de

50 cm. Mijn eigen teef Linus heeft een schofthoogte van 53 cm. Ik vind haar hoogte prima, maar

ze is 8 cm hoger dan de ideale maat volgens de Rasstandaard. En toch vond ik het kleine

herdershondjes toen ik ze voor het eerst in het echt zag.

Nadat we eenmaal onze pup in huis hadden en zij langzamerhand uitgroeide tot de mooie teef

die ze nu is, vielen mij toch wel een paar zaken op aan haar gedrag. Ten eerste, het blaffen.

Lapinporokoira’s staan erom bekend dat ze snel blaffen! Zeker in opgewonden toestand kunnen

ze flink tekeer gaan. Linus echter blaft bijna niet. Hooguit als er vreemd volk langs de

erfafscheiding aan de achterkant van het huis langs gaat, wil ze wel eens aanslaan, maar dat valt

volgens mij onder de noemer waaksheid, daar ben je een hond voor. Ik had dus eigenlijk

verwacht dat ze veel meer zou blaffen, maar dat doet ze dus niet.

Zo zijn er dus een aantal eigenschappen die bij deze honden voorkomen waar je van te voren

niet echt op had gerekend, of juist wel. Ik kan mij bijvoorbeeld doodergeren aan het indringende

gejank van vooral Linus. Of aan het feit dat ze elk konijn, elke eekhoorn en iedere kat achterna

moeten gaan en dat je haar vervolgens de eerste tijd niet meer ziet als ze eenmaal op jacht zijn… Dat janken en het jachtgedrag heb ik mij vooraf niet gerealiseerd. Wat ik dan bijvoorbeeld weer erg fijn vindt aan het karakter van de Lappen is dat ze binnenshuis erg rustig zijn en dat het zeer intelligente honden zijn, ze hebben echt vaak aan één woord genoeg.

Om potentiële Lappen eigenaren nog beter op hun pup voor te bereiden leek het mij een leuk idee om onder eigenaren van Laplandse herders, een soort mini enquête te houden met eigenlijk

maar één vraag: Welke karaktereigenschap of fysieke eigenschap van je Lapinporokoira vindt je het prettigst of vervelendst? Ik doel hier dus op kenmerken binnen het ras die je aangenaam of onaangenaam hebben verrast, toen je eenmaal zelf een Lapinporokoira in je bezit had.

Deze vraag heb ik losgelaten op Lapinporokoira eigenaren in binnen- en buitenland. Over een paar maanden hoop ik de uitslag hier te kunnen presenteren. Wanneer het eenmaal zover is zal ik hierover tweeten en een en ander toelichten in de nieuwsbrief, waarop je je kan abonneren op de homepage van mijn site.

mvg, Patrick van der Veen